"تمامی حقيقت‌های تثبيت شده مشکوکند"

چند هفته قبل به مناسبت شب ميلاد مسيح به اتفاق چند تا از دوستان ايرانيم خونه يكی از دوستامون بوديم كه متولد كشور پرو است و تحصيلاتش رو در هاييتی و مونترال انجام داده و طبيعتا به سه زبان زنده دنيا كاملا مسلط.

مدت‌ها قبل ازش دليلش رو پرسيدم كه چرا خونوادت مهاجرت كردند و اون هم شرايط فرهنگی بهتر و همچنين شرايط كاری بهتر برای پدرش و اينكه اصولا روحيات پدرش باعث اين كار شده رو می‌گفت. اين در ذهنم بود تا پدرش رو ملاقات كرديم ؛ مردی با موهای سپيد، قد حدود 160، قيافه كلاسيك آمريكای مركزی، بشاش از همون مدل‌ها كه تو داستان‌ها می‌خونديم، جهان‌ديده و در عين حال پر از سوال از ايران و خاورميانه. چيزی كه درين مرد برام بسيار جذاب بود، آزادگی و طرز فكر اون بود؛ می‌گفت خودش و همسرش مسيحی به دنيا اومدن و مسيحی بزرگ شدن و مسيحی موندن -هر چند كه خودش شخصا به كليسا نمی‌رفت- می‌گفت كه دو پسرش وابسته به هيچ كليسايی نيستند و بعد از تولد مسيحی نشدند (در مسيحيت هم چيزی هست مثل اذان خوندن در گوش بچه در دنيای اسلام كه رسما مسيحی ميكنه فرزندان رو). معتقد بود كه دين آرامش بخشه و لازمه زندگی اما نمی‌خواسته آزادی انتخاب رو از بچه‌هاش سلب كنه و اون‌ها خودشون با مطالعه به نتيجه برسن. من خودم رو فردی با پس‌زمينه مذهبی و درعين حال ليبرال می‌دونستم، اما وقتی به اين موضوع فكر می‌كنم می‌بينم كه شهامت اين كار رو ندارم كه در مورد فرزندان آينده‌ام اينقدر آزادانديش باشم كه اون مرد بود.

به اين فكر می‌كنم كه اگر به فرض مسلمون‌ها دينشون رو خودشون انتخاب می‌كردن وضع اونها اينطور بود كه عمليات انتحاری انجام بدن و عده‌ای بيگناه رو بكشن يا اگر يهودی‌ها خودشون دينشون رو انتخاب می‌كردن باز هم معتقد بودن كه سرزمين مقدس مال اونهاست حتی به زور. به اين فكر می‌كنم كه اگر دين ارثی نبود و همه از مرحله شك عبور كرده بودن، آيا اصحاب دين به اين صورت مدعی رسيدن به حقيقت بودن.