بازگشت به چی؟

در گوهردشت، در همسايگی ما خانواده خوبی زندگی می‌كردند كه هميشه از ديدنشان خوشحال می‌شديم. اين خانواده چند سال پيش به كانادا مهاجرت كردند. دو سه ماه پيش از آمدنم به مونترال، مادر خانواده برای ديد و بازديد و انجام برخی كارها به ايران آمده بود. خوشبختانه فرصتی پيش آمد كه آمدند خانه ما و من تا می‌توانستم درباره كانادا و اين كه چه بايد ببرم و چه بايد بكنم، ازشان پرسيدم. وقتی می‌خواستند بروند من رفتم كه تا مقصد بعدی برسانمشان.

در راه از من پرسيدند: بهزاد! اگر بروی برمی‌گردی؟ گفتم بستگی به وضعيت آنجا دارد. من هم كه هنوز نمی‌دانم آنجا چه خبر است. ولی بگذاريد جواب را از قول دوستم بگويم. چون فكر می‌كنم نظراتمان مشابه باشد.

دوستی دارم كه در UIUC مشغول تحصيل است. می‌گفت هميشه از خودم می‌پرسيدم اين استادهای شريف كه تو آمريكا موقعيت خوبی داشتند، چرا برگشته‌اند؟ بعد كه آمدم اينجا، ديدم با اين كه اينجا رفتار مردم بسيار دوستانه است و همان محبتی را كه نسبت به يك آمريكايی دارند به تو ابراز می‌كنند و رنگ پوست و قيافه و نژاد برايشان اهميت چندانی ندارد، اما اين مردم با ما فرق می‌كنند. علاقه‌هايمان متفاوت است. از چيزهای متفاوتی لذت می‌بريم و مسائل متفاوتی برايمان مهم است. اين است كه فكر می‌كنم طولانی مدت نمی‌توانم اينجا بمانم و من هم از كسانی هستم كه بعد از تمام شدن درسم برمی‌گردم.

بعد اضافه كردم، من هم احتمالا برمی‌گردم. گفتند: من ايران را خيلی دوست دارم. اما الان بعد از چند سال طوری دلم برای Calgary تنگ می‌شود كه انگار خانه اصليم آنجا است و از طرفی وقتی به ايران برمی‌گردم، تحمل اين زندگی برايم آسان نيست.

كمی فكر كردم... گفتم: راست می‌گيد ها! من كه برای TOEFL و GRE يك هفته رفته بودم دبی، تا دو ماه حالم بد بود و تحمل اين اوضاع برايم مشكل بود! حالا اگر چند سال در كانادا زندگی كنم كه تكليف روشن است!...

الان پس از يك سال و نيم زندگی، من هم احساس می‌كنم مونترال خانه من است. اين را هم بگويم كه اينجا يك زندگی دانشجويی دارم و مدت‌ها طول خواهد كشيد تا امكاناتی را كه در ايران داشتم، بتوانم فراهم كنم. مساله رفاه مادی نيست، مساله امنيت، آزادی و اميد به آينده است. با در نظر گرفتن اينها، به نظرم اكثر كسانی كه خود را به اينجا رسانده‌اند، موقتا در كانادا می‌مانند.