ممد... نه بودی به بينی

مدتی پيش از اين به تبليغات تلويزيون محلی اینجا (جنوب آمريکا) نگاه می كردم که يک تبليغ منو به مدت زيادی به فکر فرو برد. يک رستوران زنجيره ای دعوت می كرد که مردم به اونجا برن، و هم زمان می گفت که به خوانواده های سربازان مجانا سرويس ميده. می گفت بقيه سال ما مهمون فرزندان شما هستيم، امروز شما مهمون ما باشين. حقيقتا شايد گاهی احتياج به يک آينه باشه تا عيوبمون بهترديده بشه.

هر وقت به تصوير مادری فکر ميکنم که چادر مشکی رو روی صورت خودش پچيده و از يک دريچه کوچک روی صورتش، با چشمانی قرمز، به کاميونی خاکستری رنگ، حامل جعبه هایی پچيده در پرچم سه رنگ نگاه ميکنه، و چشمانش دوخته به يکی از اون جعبه هاست، انگار در اون نقطه نگاهش، منو با چيزی پيوند ميزنه به نام وطن.

بدون شك اين آخرين حاملان پرچم استقلال ايران از شمار بهترين ها و با لياقت ترين ها بودند و بهترين نتايج رو به دست آوردن، شايد اين حرف رو بايد مستند ساز BBC در مورد جنگ ايران می گفت تا من بهتر باورم بشه “iraq was backed by western countries and...., iran, fought alone”.

متاسفانه اين آلودگی هوای امروزه تهران، بدون وجود نسیم آزادی، ميدان دید آدم رو کم ميکنه. اما من اميدوارم سبعيت و جمود فکری عده ای در این روزها، باعث خطای دید ما نشه که حساب این جمع مسلم جداست از آن "مردان بی ادعا".

ادای احترام ميکنم به اين حماسه سازان تاريخ ميهنم، به اين "پرنده تر ز مرغان هوایی"، به اين بلاجويان فتح المبين، به اين ياران جهان آرای.

سالروز آزادسازی خرم شهر گرامی باد

(عکاس: شهید داریوش گودرزی)