می‏دانی

این بلاگ یک ساله شد. مثل خیلی چیزایی که یک ساله می‏شن، بعد دوساله، سه ساله، چند ساله و بعدم دیر یا زود کهنه می‏شن ... اسمشو می‏ذارم جبر زمان. یه موقعی فکر می کردم خیلی چیزا مشمول جبر زمان نمی‏شن. چند وقتیه که غیر این فکر می‏کنم ...

برای یک سالگی این بلاگ چیز بیشتری ندارم که بگم. نوشته زیر، به غیر از بند اولش، خیلی ربطی به یک سالگی بلاگ نداره. فقط برای خالی نبودن عریضه.

این شعرواره ترکیبی از شعر نو و کلاسیکه که به توالی میان. بندای فرد نوه و بندای زوج کلاسیک. یه جور سوال و جواب.

واپسین برگ تقویم رومیزی
آخرین برگ‏های پاییزی
باز این روزهای پایانی
داغ دیرسال من، آری
------------

نگفتم من غم دل را
به کس، می‏دانمت اما
که اندوه درونم را
تو می‏دانی، تو می‏دانی
------------

لحظه‏های بی‏خیالی
خنده‏های استعاری
صورتک‏های مجازی
طنز تلخی است، می‏دانی
------------

بریدم من دل خود را
ز رنگ این تعلق‏ها
بیا کین درد را تنها
تو می‏دانی، تو می‏دانی
------------

هجمه‏ی سکوت و تنهایی
کاسه‏ی سفال دل خالی
باز استفهامی انکاری
پاسخش را فقط تو می‏دانی
------------

امیدی خام، می‏دانم
ز فکر خود گریزانم
چه گویم من که می‏دانم
نمی‏دانی، نمی‏دانی ...