سه خاطره از سه منظر

خاطره يک‌، کانادا:
زمستون بود‌، برای کاری داشتم ميرفتم تورنتو از مسير اتاوا. کارم مهم بود و بايد ريسک سفر تو زمستون رو مي كردم. هوا در عرض ۱ ساعت آشفته شد و بارون يخی اومد (بارون يخی ازون پديده هائی است مخصوص کانادا که فقط تو کانادا ديده ميشه و جهان بعد از مرگ). سرعتم حدود ۹۰ بود که ماشين جلوئی من ناگهانی شروع به سر خوردن و چرخيدن کرد. من برای اينکه با اون برخورد نکنم به شونه چپ جاده رفتم‌،چون تو اون شرايط ترمز کردن لزوما ختم به خير نميکنه کار رو‌، البته زندگی رو شايد‌، اگه پشتتون يک کاميون باشه يا ازين ماشينای ۸ سيلندر.
خلاصه بعد از اينکه به شونه چپ جاده روی برف و يخ رفتم‌، ترمز کردم و ماشين اينقدر ليز خورد تا بر خورد کرد با تک درخت شکسته کنار جاده. جلوی ماشين (که اجاره ای بود و بيمه) تا حدی داغون شد. من داخل ماشين نشستم و به پليس زنگ زدم. بعد از اينکه فهميدن من سالم هستم و دوستام اونقدر خوش شانس نيستن که يک شام بيفتن خونه ما‌، گفتن تا ۸ الی ۱۰ دقيقه ديگه خودشونو ميرسونن. من هم داخل ماشين نشستم و بخاری روشن بود. تو سه چهار دقيقه اول دو تا ماشين نگهداشتن. راننده ماشين آنچنان توی برفها ميدويد به سمت ماشين برای کمک به من‌، که انگار طلبکارا دنبالش کردن. بعد به من ميرسيد و می گفت: "اوکی" هستی‌، منم با شرمندگی می گفتم آره و باز ميپرسيد تا مطمئن بشه. اين صحنه دو بار تکرار شد تا من مجبور شدم از ماشين پياده شم‌، جلوی ماشين تو سرما واستم تا همه ببينن که من "اوکی" هستم و اينقدر زحمت نکشن و ۵۰ متر تو برفها بدون.

خاطره دوم‌،آمريکا
از لوس انجلس به سمت اتلانتا ميرفتم. مسافت۳۰۰۰ کيلومتری که اين دفعه ماشين مال خودم بود و قراضه. بعد از حدود ۲۶۰۰ کيلومتر رانندگی پشت سر هم‌، يک دفعه موتور ماشين شروع کرد صدا کردن و در عرض سه ثانيه آنچنان دود کرد و آتش گرفت که انگار رزمندگان اسلام يک هواپيماي بعثی رو تو هوا بزنن و خلبان مجبور به فرود تو دشت بشه. اين دفعه يک کم جراحات داشتم اما باز هم دوستام بد شانس بودن و جراحات جدی نبود. سه چهار کيلو متری با رودخونه ميسيسيپی فاصله داشتم و شرايط برعکس کانادا بود؛ فوق العاده گرم و شرجی. اين دفعه هم باز چند تا ماشين نگه داشتن و ميومدن کمک و اينکه ببينن من سالمم يا نه. باز مجبور شدم بيام کنار ماشين ‌، در حضور هزاران پشه هميشه در صحنه که برای بزرگ کردن بچه هاشون فقط يک قطره از خون منو احتياج داشتن. اونجا هم مردم لطف داشتن.

خاطره سوم ايران:
اين بار تو مملکت خودم بين همزبونام بودم و شاهد صحنه ای مشابه. از تبريز به سمت تهران ميومديم. يک ماشين پيکان نو که گويا رانندش خواب آلود بود دفعتا از جاده منحرف شد و با سر به سرازيری کناره جاده رفت که حدود ۲۵ متر پائين تر از سطح جاده بود. ماشين هم پر مسافر بود. حدس ميزنين چه اتفاقی افتاد؟ کسی نگاهداشت ببينه طرف زنده است يا نه؟احتياج به کمک داره يا نه؟ موبايل داره که جائی‌، اورژانسی‌، پليسی زنگ بزنه يا نه؟ يا کمکشون کنه از ماشين خارج بشن؟....
شايد توی دلتون لعنت ميفرستين و ميگين نه‌، بی مرامن اين ملت. اما واقعيت اينه که همون لحظه اول چهار پنج تا ماشين نگه داشتن. حتی يک ماشينی که رد شده بود‌، صحنه رو که ديد از آينه‌، دنده عقب گرفت کنار جاده و برگشت اون هم با سرعت زياد که شانس آورد گيربکس خودش نيفتاد زمين. عده ای هم با عجله به سمت ماشين ميرفتن از سراشيبی‌، توي خاک و خاشاک.


نتيجه اينکه چرا اينقدر منفی نگر هستين شما نسبت به ايران. چرا فکر ميکنين که فقط ملت دو در هست همش. من فکر ميکنم شايد بهتر باشه بعضی وقتها دريچه دوربين ذهنمون رو بچرخونيم به سمت خودمون. شايد ملت ما از جاده خارج شده اما ما نياستاديم و به راهمون ادامه داديم. شايد از آينه به عقب نگاه نميکنيم.