عید فطر با عیدانه حضرت حافظ

مهمانهای سفره حضرت دوست عیدتون مبارک.
فکر کردم بد نیست شادی حسن ختام مهمانی رو با عیدانه‌ای از حافظ کامل کنیم. خواستم از بین این دو غزل یکی رو انتخاب کنم ولی هردو زیبا بود :) .

گل در بر و می در کف و معشوق به کام است		سلطان جهانم به چنین روز غلام است
گو شمع میارید در این جمع که امشب		در مجلس ما ماه رخ دوست تمام است
در مذهب ما باده حلال است ولیکن		بی روی تو ای سرو گل اندام حرام است
گوشم همه بر قول نی و نغمه چنگ است		چشمم همه بر لعل لب و گردش جام است
در مجلس ما عطر میامیز که ما را		هر لحظه ز گیسوی تو خوش بوی مشام است
از چاشنی قند مگو هیچ و ز شکر		زان رو که مرا از لب شیرین تو کام است
تا گنج غمت در دل ویرانه مقیم است		همواره مرا کوی خرابات مقام است
از ننگ چه گویی که مرا نام ز ننگ است		وز نام چه پرسی که مرا ننگ ز نام است
میخواره و سرگشته و رندیم و نظرباز		وان کس که چو ما نیست در این شهر کدام است
با محتسبم عیب مگویید که او نیز		پیوسته چو ما در طلب عیش مدام است
حافظ منشین بی می و معشوق زمانی		کایام گل و یاسمن و عید صیام است

و این هم غزل دوم:

ساقی بیار باده که ماه صیام رفت		درده قدح که موسم ناموس و نام رفت
وقت عزیز رفت بیا تا قضا کنیم		عمری که بی حضور صراحی و جام رفت
مستم کن آن چنان که ندانم ز بیخودی		در عرصه خیال که آمد کدام رفت
بر بوی آن که جرعه جامت به ما رسد		در مصطبه دعای تو هر صبح و شام رفت
دل را که مرده بود حیاتی به جان رسید		تا بویی از نسیم می‌اش در مشام رفت
زاهد غرور داشت سلامت نبرد راه		رند از ره نیاز به دارالسلام رفت
نقد دلی که بود مرا صرف باده شد		قلب سیاه بود از آن در حرام رفت
در تاب توبه چند توان سوخت همچو عود		می ده که عمر در سر سودای خام رفت
دیگر مکن نصیحت حافظ که ره نیافت		گمگشته‌ای که باده نابش به کام رفت