n دو-به-دو

مدت ها بود ميخواستم راجع به اين عدد خاص بنويسم، شايد اين عدد شيطانی تر از ۶۶۶ باشه، شايد نحس تر ۱۳ به توان ۱۳. دستم به قلم نميرفت نه اينکه از حوصله من خارج بود، شايد به این خاطر که قصه مکرر ايست بين اکثر ما ايرانی ها. شايد به اين خاطر که دوا یی، دارویی، درمانی، يا حتی پيشگيری از اون رو نميدونم و نميشناسم. حکايت این عدد از اونجاست که با علی ميگفتيم از قول بهزاد که تعداد مشکلات و ناراحتی ها و دلزدگی ها و کدورت ها بين ما "n" نفر، برابر "n" دو-به-دو است يعنی هر دو نفر با هم. خاطرم هست که اولين نکته ای که به ذهنم ميرسيد وصيت نامه نيما بود:

"شب دوشنبه ۲۸ خرداد ۱۳۳۵... با اين نحو كه بعد از من هيچكس حق دست زدن به آثار مرا ندارد. بجز دكتر محمد معين، اگر چه او مخالف ذوق من باشد...دكتر محمد معين حق دارد در آثار من كنجكاوی كند ضمنا دكتر ابوالقاسم جنتی عطایی و آل احمد با او باشند به شرطی كه هر دو با هم باشند. دكتر محمد معين قيم است ولو اين كه او شعر مرا دوست نداشته باشد، اما در زمانی هستيم كه ممكن است همه اين اشخاص نامبرده از هم بدشان بيايد و چقدر بيچاره است انسان..."

اين رو برای اين ذكر ميکنم که مشکل گويا فراتر از جمع ما چند نفر بود اشخاصی با سايه های سنگين بر پهنه فرهنگ معاصر ايران مثل مرحوم آل احمد و دکتر عطايي هم مستثنا نبودند ازين قانون.

گاهی به اين فکر ميکنم که وزن سنت در رفتار امروزين من و عده نه چندان قليلی از ايرانی ها به قدر کافی نيست. سنت هایی مثل ديد و بازديد عيد، خونه تکونی، سفره هفت سين و بالاخره رفع کدورت ها سر سال نو. اميدوارم سال نو بهانه ای باشه برای رجوع به اين حس جمع مشترکمون، جمع ما دوستان هم سرنوشت، جمع ما فرزندان نياکانی که نو شدن طبيعت رو بهانه ای برای نو شدن اذهان قرار داده بودند، جمع ما ايرانی ها.

"آخر كعبه در ميان عالم است، چو اهل حلقه عالم جمله رو به او كنند، چون اين كعبه را از ميان
برداری ، سجده ايشان به سوی دل همدگر باشد. سجده آن بر دل اين ، سجده اين بر دل آن. (شمس الدين محمد تبريزی)"

...سال نو مبارک