و خداوند عشق را آفرید ...

در ازل پرتو حسنـت ز تـجـلی دم زد ... عشـق پيدا شد و آتش به همه عالم زد

جلوه‌ای کرد رخت ديد ملک عشق نداشت ... عين آتـش شد از اين غيرت و بر آدم زد

عقل می‌خواست کزآن شعله چراغ افروزد ... برق غيرت بدرخشيد و جـهان برهـم زد

مدعی خواست که آيد به تماشاگـه راز ... دسـت غيب آمد و بر سينه نامـحرم زد

ديگران قرعه قسمت همـه بر عيش زدند ... دل غـمديده ما بود که هـم برغـم زد

و در آغاز خدا بود و ديگر هيچ نبود ...

"و خداوند آفريد عشق را پيش از سپيده دم روز نخست ... و غم را همزاد عشق ..."
و هم او زیبایی را آفريد و آزادی را و گذشت را و صداقت را از عشق ...
و خداوند عشق را به کوه سپرد، فرو ريخت؛ به دريا بخشید، آتش گرفت؛ به خورشيد عطا کرد، سرد گشت؛ و به اختر ارزانی داشت و بی نور شد ...

و در روز هفتم انسان را آفريد.
و زيبايی را و آزادی را و گذشت و صداقت را به او بخشيد؛ و اما عشق را به امانتش داد.
و خداوند عشق را در قلب انسان جای داد؛ و قلب را از ملکوتش آفريد تا بی گزند ماند.

و انسان زيبايی را گرفت و زشتی آفريد؛ و آزادی را و بندگی آفريد؛ و گذشت را و کينه آفريد؛ و صداقت را و دروغ آفريد ...
و هم او فراموش کرد امانتش را ...
و انسان سیمای عشق را زشت کرد؛ و آنرا وسيله بندگی قرار داد؛ و قلب را خانه کينه ساخت؛ و هم او عشق را فریب داد ...

اما عشق نمرد؛ چه آنکه جایگاهش در ملکوت بود و همزاد او هنوز هم غم. غمی که ديدن هر زشتی و بندگی و کينه و دروغ، تازه اش می کرد ...
و اینچنین بود که عشق ماند؛ و شاهد آن همه دل های غم زده.

و در آخر خدا بود و عشق بود و ديگر هيچ نبود ...

------------------------------------------------------------------------------
این نوشته تقدیم می شود به تمام کسانی که در کربلای زندگی، همچنان عاشق زیبایی، آزادی، گذشت و صداقت، و همیشه دل تنگ از زشتی ها، بندگی ها، کینه ها و فریب ها هستند. عاشورایی باشید ...

عاشورای ۸۳